“Туган илләрдә булган газиз әниемә рәхәт йокылар йокламый армия сафларында йөргән солдат улының сәлам хаты. Әнекәем, исән-сау кайтып, киләчәктә сине тәрбияләвемне теләп, миңа хәер-догаларда торуыңны үтенеп калам. 
Зәйнәп! Киләчәктә үзебез тапкан балаларыбыз белән бергә яшәвебезне теләп калган иптәшеңнән бик сагынып, күп сәлам җибәреп, балалар белән миңа теләктә торуларыгызны теләп калам. Барыгызны да бик сагындым. Улларым Рәфкатьне, Тәлгатьне бик күрәсем килә. Кызым Фәния белән улым Рафаильне кайтып бер сөяр идем. Балалар, әшәке булып өйрәнә күрмәгез. 
Казанннан төнлә утырып киттек. Моннан ары ниләр булыр. Монда барысы да 7-8 балалылар, алар әле элеккесен генә баралар. Көннәр бик моңсу, кояшлы. Кайсы җырлый, кайсы сөйләшеп бара. Мин сезне уйлап барам. Бәрәңге казыйлармы икән, дим. Казаннан чыкканнан бирле өсләрне чишенгән юк. Инде Мәскәүгә җитәбез. Татарлар күп. Апас, Тархан районнары белән барабыз. Хафиз Вәлие безнең белән бара. Без бер эшелонда ,бер взводта түгел, очрашып сөйләшәбез. Ярый, тырышып карагыз инде. Әни, балалар, әти исән-сау кайтсын иде, дип теләгез. Үзем кайтсам, рәхмәт укыр идем. Исән-сау кайтсам, сезне берәм-берәм сөяр идем, балалар. Бу хатны яздым 4 нче октябрь, 1941 нче елда”.

Перевод: " Приветсвенное письмо оставшейся на родных землях дорогой маме, от твоего сына солдата, который не зная сладких снов, продолжает шагать в рядах советской армии. Мамочка, прошу всегда молись о моем здравии, о том, чтобы я вернулся живым-здоровым и заботился о тебе в будущем. 
Зайнап! Твой супруг, желающий в будущем жить с тобой в мире и согласии вместе с нашими детьми, скучающий по вам, шлёт вам множество приветов. Я прошу вас молиться о моем здравии. Я очень по вам всем соскучился. Очень хочу увидеть своих сыновей Рафката и Талгата, взять в руки и обнять дочь Фанию с сыном Рафаилем. Дети, никогда не берите пример с плохого. 
Из Казани выехали ночью. Что будет дальше, не представляю. У всех, кто со мной едет, остались по 7-8 детей, они ещё едут впервые. Дни очень грустные, солнечные. Кто-то поёт, некоторые разговаривают едут. А я еду, думая о вас. Думаю, копаете ли ещё картошку. Как выехали из Казани, не снимаем верхнюю одежду, вот скоро подъезжаем к Москве. Татаров много, едем вместе с Апастовскими, Тархановскими районами. С нами едет сын Хафиза Вали. Мы в одном эшелоне, но не в одном взводе, видимся, разговариваем при встрече. Ладно, постарайтесь уж как-нибудь. Мама, дети, всегда молитесь о том, чтобы ваш папа вернулся живым и здоровым. Если мне суждено  вернуться, я буду вам бесконечно благодарен. Дети, если я вернусь живым, я обниму и приласкаю каждого из вас. Это письмо написал 4 октября 1941 года."